Ontwikkelpunten vanuit module 3:
Doe soms een stap terug, om voor jezelf helder te krijgen wat je ook alweer aan het doen bent. Verder gaat het de goede kant op.
Les 1:
Verder gaan we door op ons project uit module 3. Dit vind ik lastig. Omdat ik niet helemaal weet wat ik precies wil.
Na overleg met klasgenoten heb ik besloten om verder te gaan op de studio foto's. Hier tegenover wil ik de dynamiek vastleggen tussen Stacey en mij in ons huis. Of dit direct via video of fotografie gaat moet ik nog beslissen.
Het is dan het idee om met haar in gesprek te gaan over haar gevoel, dat we eerder hebben uitgebeeld. Maar dan nu letterlijk in beeld.
Les 2:
Ik heb beelden opgenomen, maar er komt niet uit wat ik wil. Ben ik te kritisch? Dan kan best. Want ik ben niet snel tevreden over iets dat ik maak.
De beelden zijn namelijk wel persoonlijk en gevoelig, iets wat mooi is om op film te zetten. Ik weet nog niet zeker of ik dit wil gebruiken, maar ik zet het voor nu op mijn harde schijf.
Les 3:
Ik heb een lang intiem gesprek gehad met Stacey. Ik heb hierbij de camera wat uit beeld gehouden. Omdat er door de tijd is gebleken dat zij een camera in haar gezicht toch maar lastig vindt. We zaten op een terrasje en hebben gepraat over haar gevoelens. Wat ze vroeger voelde en hoe dat nu niet meer zo is. Waarom?
Een mooi intiem portret, waar ik tevreden mee ben. Dit wil ik wel gaan gebruiken in het eindproject.
Verder hebben we nog wat oude foto's van de familie kunnen opgraven. Hier vond ik het interessant om te zien dat Stacey's overgrootoma best wel op haar lijkt.
Les 5:
Tijdens de les van de rough cut kon ik helaas niet aanwezig zijn vanwege flinke buikgriep. Daarom ben ik zelf mijn project aan vrienden gaan laten zien om feedback te vragen.
Ik heb ze voorgelegd waar ik nu stond en wat ik wilde bereiken met mijn werk. Ik kreeg hele fijne feedback en het ging de goede kant op. Ik had eigenlijk niet echt een rough cut maar meer een video die voor mijn gevoel bijna af waf.
Ik heb het gevoel dat het project nog lang niet af is. Samen met Stacey heb ik plannen om naar Indonesië te gaan. Om te zien waar haar familie heeft geleefd. Dit project wordt dus op deze manier een onderdeel van mijn leven denk ik. Wat ik heel leuk vind. Want het is iets waar ik mijn creativiteit in kwijt kan met een onderwerp dat dicht bij mij ligt.
Voor mijn gevoel mist er nog een diepere laag, gesprekken met anderen met hetzelfde verhaal, familie. Maar dit kost gewoon weg meer tijd. Dat ik ook nog heb, maar helaas niet direct voor werkpraktijk. Dit werd ook bevestigd door Jenny, maar het is niet erg zegt ze. Dit kan nog komen. Een mooie volgende stap. Geen verplichting. Maar ik ga dat wel doen! Ik ben druk in mijn hoofd aan het bedenken wat de vervolgstappen zullen zijn voor dit project. Ik vind het ook interessant om te bekijken hoe ik als Nederlandse jongen mij verhoudt aan dit verleden.
Verder als ik terugkijk naar wat ik nu heb kan de cameravoering veel beter, net zoals de belichting en de audio. Dit heb ik bewust niet gedaan om Stacey de camera lastig vindt en ik hier niet de nadruk op wilde leggen tijdens onze gesprekken.
Gezamelijk programma:
Der Lauf der Dingen: We moeten een grote kettingreactie maken. Iedereen krijgt een deel, dit zullen we samenvoegen tot een grote video.
We krijgen een vraag vanuit een externe partij. Dat is in dit geval Quiet Breda. We krijgen de opdracht om de stad in te gaan om de andere kant van Breda te laten zien.
Breda is een rijke stad. Niet alleen qua cultuur en geschiedenis, maar ook financieel. Mensen kunnen genieten van cafés, restaurants, musea en theaters en in de stad staan prachtige huizen. Toch is er ook veel armoede en ellende in de stad. Aan jullie de vraag deze ‘andere kant van de stad’ in beeld te brengen. Het doel van het werk is dat de toeschouwer/ kijker zicht krijgt op deze keerzijde en zo geraakt en geïnspireerd raakt dat hij/ zij zich geroepen voelt iets te doen voor de ander.
We waren al vrij snel gefocust op het feit dat we geen miserabele beelden wilden laten zien. In mensen zit altijd een stuk positiviteit en waar ze dat vandaan halen, verschilt per persoon. Wij waren benieuwd waar de mensen in achterstand wijken hun gelukjes uit haalden. Zo konden we een beeld van armoede combineren met positiviteit.
Hoe vindt de andere kant van Breda geluk?
Waar vindt de andere kant van Breda voldoening in?
Iedereen zijn eigen rijkdom?
Welke methode of strategie hebben jullie gekozen om je vraag te gaan beantwoorden?
Wij zijn gegaan voor portretten maken in de vorm van foto’s. De bedoeling was om in Tuinzicht rond te gaan lopen en te kijken of er mensen in de straat voor hun eigen huis in de voortuin aan het chillen waren. Hier wilden we dan eerst een gesprek mee voeren en een beetje comfortabel worden met de mensen. Dit hebben we vaker dan 1x geprobeerd maar 2 mensen vonden het uiteindelijk ook goed om foto’s te maken van hen.
Welke thematiek staat centraal in jullie vraag en wat is jullie onderwerp geworden? Hoe zijn jullie daartoe gekomen?
Voor ons staat centraal om te laten zien dat mensen in Tuinzicht zich trots voelen om de meest simpele dingen in het leven. Een pure vorm van ‘genieten van alle kleine dingen’. Hoe we hierop zijn gekomen was tijdens de gesprekken die we hebben gevoerd daar op straat. We merkten - zodra er iemand heel lovend praatte over iets, kon je vragen of we een portret konden schieten met hem en dat voorwerp. Zo hebben we de eerste man overgehaald om ons een foto te laten maken van een stukje Berlijnse muur die hij van zijn ouders had gekregen.
Wat is het doel van jullie werk, wat willen jullie ermee gaan bereiken?
Laten zien dat iedereen in Tuinzicht, ook al is het een van de armste wijken, toch nog op vele dingen trots kunnen zijn en vreugde uit kunnen halen. Dit kunnen hele simpele dingen zijn zoals een stukje Berlijnse Muur en collectors items van Elvis.
Voor wie hebben jullie dit werk gemaakt, aan wie willen jullie dit tonen?
Wij hebben dit gemaakt voor de mensen uit Tuinzicht en voor de mensen die juist heel onbekend zijn met Tuinzicht en daar alleen maar slechte verhalen over hebben gehoord.
Op welke wijze wil je dit werk toonbaar maken?
We zaten erover te speculeren en denken dat een expositie buiten in Tuinzicht of in een huis ons het beste leek. Zo nodigen we mensen van buiten de wijk uit om een kijkje te nemen. Alle foto’s uitprinten en ergens op een openbare plekte tonen waar iedereen welkom is.
Hoe zijn jullie tot de vorm gekomen van het werk en op welke wijze draagt deze vorm bij aan de boodschap /inhoud? Op welke wijze ondersteunt deze vorm het doel?
De manier van exposeren zorgt ervoor dat er mensen van buiten de wijk uitgenodigd worden om naar tuinzicht te komen om daar de expositie te bekijken. We vanaf onze bank genieten van het programma ‘typisch tuinzicht’, maar wij willen de mensen naar de wijk halen. Door buitenstaanders en buren naar een expositie te laten kijken, hopen we een gespreksopener te creëren. Ze staan dan samen, zij aan zij, te kijken naar foto’s van mensen uit tuinzicht met hun gelukjes. Misschien kunnen de mensen uit de buurt er wel wat meer over vertellen en kennen ze de persoon en zo worden er verhalen verteld en verbindingen gemaakt.
EINDWERK MET TOELICHTING
Met beide heren hebben we eerst een tijdje gekletst. We hoorden hun verhalen aan, aangezien ze al meteen veel konden vertellen. We legden uit waarom we hier waren en ze wilde graag laten zien waar ze trots op zijn. Dat is ook de reden waarom we deze beelden hebben gekozen. Er hangt een trotste sfeer. We denken dat ons werk dicht bij de missie van Quiet ligt aangezien wij laten zien op een achtergrond zonder welvaart dat men toch een leven kan hebben vol passie en rijkdom en geluk zit niet in de primaire levensbehoeftes.
Wij laten zien dat ondanks de sociale economische omstandigheden “de andere kant van Breda” vol met passie en rijkdom zit. Dit doen we om te laten zien dat monetaire rijkdom niet alles is. Deze mensen vinden hun geluk in niches en clichés. Hun veilige plek.
Het belangrijkste zijn de mensen die niet bekend zijn met deze wijk. Het vieren van deze mensen en hun positiviteit laat zien wat Nederland is. Het is vieren zonder feest. Ook is het belangrijk voor de mensen uit tuinzicht om gevierd en gezien te worden.
We zouden het willen laten zien in tuinzicht zelf, denk aan in het straatbeeld plaatsen of een expo in een van de rijtjeshuizen. Zo targeten we de wijk zelf en mensen die willen komen kijken komen naar de wijk waar het gebeurde. Zo voorkomen vervreemding en creëren we hopelijk verbinding.
